در قرون وسطی صنعت به اندازه‌ای پیشرفت کرده بود که شیوه‌های سنتی حمل و نقل دیگر پاسخگو نبودند و صنعتگران در تلاش بوند تا راه‌های نوین و موثر را جایگزین کنند. در سال ۱۵۵۶ میلادی بود که چندیدن مهندس آلمانی برای سهولت جابجایی ذغال‌سنگ اقدام به ساخت ریل‌های کوچکی کردند تا به کمک آن بتوان ارابه‌های حمل ذغال‌سنگ را از درون معدن به خارج آن هدایت کرد. در ابتدا ریل‌ها از جنس چوب بودند که مقاومت زیادی نداشتند؛ از این رو، ریل‌های چوبی رفته‌رفته جای خود را به نوارهای چودنی دادند و اینگونه بود که واگن‌های غول‌پیکر اختراع شدند. واگن‌هایی که با سیستم بخار کار می‌کردند و برای به حرکت درآمدن دیگر نیازی به نیروی انسانی و حیوانی نداشتند. جرج استیونسن یک مهندس مکانیک انگلیسی و مخترع خط آهن می‌باشد. وی از نیروی بخار درحرکت لکوموتیو استفاده کرد و این وسیله نقلیه معتبر را به وجود آورد، وی از راه‌های گوناگون ازجمله کارگری معدن، رانندگی و گاوچرانی و شاگرد شوفری مخارج زندگی خود را تأمین می‌کرد و مدت ۱۵ سال برای اختراع لوکوموتیو زحمت کشید و سرانجام این غول آهنی را به حرکت درآورد. چنانچه جورج استیفنسن در بخش یک کان زغال‌سنگ واقع در شمال انگلیس به دنیا نمی‌آمد، شاید هرگز به فکر اختراع لوکوموتیو و قطار راه‌آهن نمی‌افتاد؛ زیرا او به خاطر اینکه زغال‌سنگ به‌راحتی از معدن زغال‌سنگ با یک وسیله راحت نقل‌مکان شود، به فکر اختراع لوکوموتیو و بعد هم واگن راه‌آهن افتاد.