حمل و نقل دریایی با استفاده از قایق و همچنین نقل و انتقال مسافر از شش هزار سال پیش از میلاد مرسوم بوده است. سرزمین های چون مصر باستان،گرجی ها ، وایکینگ ها،سلت ها، فینیقی ها و یونانی ها از نخستین اقوامی بودند که از این روش برای تجارت خود استفاده می کردند. در طول قرن های متمادی کشتیرانی با اهداف تجاری از حدود ساحل رودخانه ها فراتر نمی رفت. چرا که موتور های کم قدرت آن روزگاران امکان حمل و نقل مقادیر زیاد چوب و زغال سنگ را فراهم نمی کرد.علاوه بر آن کشتی های چوبی کوچک که مخصوص رودخانه ها بودند و با نیروی باد و بعد ها با استفاده از زغال سنگ به حرکت در می آمدند توان طی مسیر در عرض اقیانوس ها و دریاهای بزرگ را نداشتند. بعدها که آهن و فولاد کشف گردید کشتی های بخار و شناور های فولادی جای بلم های چوبی را گرفت و صنعت باربری دریایی وارد دوره جدیدی از پیشرفت شد. در قرن 18ام با افزایش میزان این نوع شناور های نسبت به شناور های بادی روبرو هستیم و تا به امروز بطور مدام ساخت و ساز کشتی های بخار پیشرفت چشمگیری داشته است. به عنوان مثال در سال 2008 میلادی عربستان جهت نقل و انتقال محصولاتی چون گاز طبیعی ونفت خام اقدام به خرید یک کشتی مخصوص حمل نفت و گاز کرد که زمان جابجایی را چیزی حدود 80 درصد پیش می انداخت. لازم به ذکر است که امروزه صنعت کشتی سازی چنان پیشرفتی کرده که در نمونه های امروزی بجای استفاده از سوخت های فسیلی، از سوخت اتمی استفاده می شود. امروزه دیگر حمل و نقل از مسیر های دریایی چنان پیشرفتی کرده است که اکثر تجار و بازرگانان ترجبح می دهند از این روش برای حمل کالاهای خود به آنسوی اقیانوس ها و دورترین نقاط سرزمین ها استفاده کنند.